Warto stosować tzw. pozytywne wzmocnienia, czyli nagradzać i chwalić dziecko, kiedy nie obgryza paznokci. W miarę możliwości trzeba też wyeliminować czynniki, które mogą wywoływać u dziecka napięcie emocjonalne lub zapewnić mu odpowiednie wsparcie, np. psychologiczne. Co robić, gdy dziecko obgryza paznokcie? Obgryzanie paznokci pozwala dzieciom (i dorosłym) uwolnić stres, którego doświadczają. Pojawia się w sytuacjach stresowych (np. straszny film, oczekiwanie na wizytę u lekarza, trudności w odnalezieniu się w nowej grupie rówieśniczej i in.), jak również w wyniku napięcia związanego z nudą. Wtedy, by uporać się z problemem, potrzebna jest pomoc psychologa, który podejmie odpowiednią terapię. Ten odruch może wystąpić zarówno u dzieci nadpobudliwych, jak i nieśmiałych, bo trudniej radzą sobie one z różnymi uczuciami. Obgryzanie paznokci może bowiem towarzyszyć innym zaburzeniom psychicznym, takim jak zespół nadpobudliwości psychoruchowej, zaburzenia lękowe lub depresyjne, zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (tzw. nerwica natręctw) czy tiki. Warto pamiętać o podstawowych zasadach postępowania z dziećmi obgryzającymi paznokcie: Obgryzanie paznokci jest zaliczane do czynności nawykowych razem z ssaniem kciuka, ciągnięciem za włosy czy dłubaniem w nosie. Bardzo rzadko nawyk ten pojawia się w przypadku dzieci poniżej 4. roku życia. W niektórych przypadkach obgryzanie paznokci jest niejako kontynuacją ssania kciuka. Obgryzanie paznokci może pojawiać się u dzieci, których potrzeby emocjonalne nie są w pełni zaspokajane. Może również wynikać z przeniesienia nawyku ssania kciuka. W przypadku nieutrwalonego nawyku u dzieci warto skonsultować go z psychologiem, by otrzymać wskazówki, jak go zakończyć. .

obgryzanie paznokci u dzieci psycholog